deltoideus ligamentletsel
Invoering
introductie Driehoekige ligamentbeschadiging: de tibiofibulaire fractuur bevindt zich op het niveau van de onderste tibiofibulaire ligament, wat kan worden geassocieerd met avulsiefractuur of deltoïde ligamentbeschadiging; de achterste marge van het scheenbeen kan compleet zijn of een driehoekig bot laten zien dat wordt verstoten door het achterste iliacale ligament.
Pathogeen
Oorzaak van de ziekte
Het grootste deel van de ziekte wordt veroorzaakt door direct geweld. Direct geweld wordt vaak veroorzaakt door pletten, botsen en slaan. De breuklijn is dwars of verbrijzeld. Soms zijn de twee kalveren gebroken in hetzelfde vlak, en beschadiging van zacht weefsel is vaak ernstig, wat gemakkelijk is om een open fractuur te veroorzaken. Soms is de huid niet gebroken, maar de kneuzing is ernstig en de secundaire necrose treedt op als gevolg van slechte bloedcirculatie, waardoor botblootstelling en infectie osteomyelitis worden. Indirect geweld wordt vaak gezien als een breuk die wordt veroorzaakt door een verwende of weggegooide piek in een hoge positie; de breuklijn is vaak schuin of spiraalvormig en de opperarm en de opperarm bevinden zich niet in hetzelfde vlak.
Onderzoeken
inspectie
Gerelateerde inspectie
Skeletale palpatie skeletbeweging Röntgenfoto lipiodol angiografie
Ten eerste, klinische manifestaties:
Lokale pijn, zwelling en vervorming zijn meer uitgesproken en vertonen hoekige en overlappende verschuivingen. Aandacht moet worden besteed aan de aanwezigheid van gemeenschappelijke peroneale zenuwbeschadiging, voorste en achterste tibiale arteriële schade en verhoogde spanning in het voorste scheenbeengebied en het gastrocnemius-spiergebied. Vaak zijn de complicaties veroorzaakt door fracturen ernstiger in de fractuur zelf.
Ten tweede, de diagnose:
Omdat de positie van de humerus oppervlakkig is, is de algemene diagnose niet moeilijk en kan het verplaatste botuiteinde vaak worden verwijderd in het pijnlijke of gezwollen deel. Het is belangrijk om het letsel van de slagaders en aders en de gemeenschappelijke peroneale zenuw vóór en na de fractuur te detecteren. De pulsatie van de dorsale slagader van de voet, het gevoel van de voet, het enkelgewricht en de dorsiflexie van de grote teen moeten worden geregistreerd als een routine-opname. Voor kneuzingsletsels, open fracturen en degenen die al lang de bloedband hebben gestopt en het verband te strak zit, let dan goed op of het gewonde ledemaat progressieve zwelling heeft, vooral in spieren. Als huidspanning, uitstraling, kou, blaren, spieren hard zijn, de dorsale slagader van de voet niet naar buiten komt, de kleur van de ledemaat is cyanose of bleek, het is de manifestatie van het fasciale compartiment syndroom. Het moet dringend op tijd worden behandeld.
Een tibiofibulaire fractuur die zich ter hoogte van het onderste tibiofibulaire ligament bevindt, kan worden geassocieerd met een avulsiefractuur of een driehoekige ligamentverwonding; de achterste marge van de humerus kan intact zijn of een driehoekig bot laten zien dat is avulsed door het achterste tibiofibulaire ligament.
Diagnose
Differentiële diagnose
Ligamentruptuur: in het leven komen veel voorkomende ligamentaire letsels vaak voor in de enkel, knie, handpalm en knokkels. Ligamentruptuur wordt in het algemeen veroorzaakt door bewegingen die zich tijdens de activiteit buiten het bewegingsbereik van het gewricht uitstrekken, waardoor de relevante ligamenten passief worden getrokken en scheuren of volledige breuk worden veroorzaakt. Ligamentbreuken gaan vaak gepaard met verstuikingen en fracturen. Het ligament moet onmiddellijk na de verwonding worden gediagnosticeerd en behandeld. Onmiddellijk na het letsel moeten de remmen worden gebruikt, moet lokale koeling worden gebruikt om zwelling en bloeding en pijnverlichting te vertragen en te verminderen en dan op tijd naar het ziekenhuis te gaan.
Lokale zwelling, pijn, gevoeligheid na ligamentletsel en zichtbare cyanose bij subcutane bloeding. Correcte behandeling van gewrichtsligamentverstuikingen vroeg is erg belangrijk. Omdat het ligamentweefsel niet gemakkelijk te regenereren en te herstellen is, als het onjuist wordt behandeld of verkeerd wordt gediagnosticeerd en wordt omgezet in een chronische ziekte, kan disfunctie achterblijven en is het gemakkelijk om in de toekomst opnieuw te worden beschadigd.
Ten eerste, klinische manifestaties:
Lokale pijn, zwelling en vervorming zijn meer uitgesproken en vertonen hoekige en overlappende verschuivingen. Aandacht moet worden besteed aan de aanwezigheid van gemeenschappelijke peroneale zenuwbeschadiging, voorste en achterste tibiale arteriële schade en verhoogde spanning in het voorste scheenbeengebied en het gastrocnemius-spiergebied. Vaak zijn de complicaties veroorzaakt door fracturen ernstiger in de fractuur zelf.
Ten tweede, de diagnose:
Omdat de positie van de humerus oppervlakkig is, is de algemene diagnose niet moeilijk en kan het verplaatste botuiteinde vaak worden verwijderd in het pijnlijke of gezwollen deel. Het is belangrijk om het letsel van de slagaders en aders en de gemeenschappelijke peroneale zenuw vóór en na de fractuur te detecteren. De pulsatie van de dorsale slagader van de voet, het gevoel van de voet, het enkelgewricht en de dorsiflexie van de grote teen moeten worden geregistreerd als een routine-opname. Voor kneuzingsletsels, open fracturen en degenen die al lang de bloedband hebben gestopt en het verband te strak zit, let dan goed op of het gewonde ledemaat progressieve zwelling heeft, vooral in spieren. Als huidspanning, uitstraling, kou, blaren, spieren hard zijn, de dorsale slagader van de voet niet naar buiten komt, de kleur van de ledemaat is cyanose of bleek, het is de manifestatie van het fasciale compartiment syndroom. Het moet dringend op tijd worden behandeld.
Een tibiofibulaire fractuur die zich ter hoogte van het onderste tibiofibulaire ligament bevindt, kan worden geassocieerd met een avulsiefractuur of een driehoekige ligamentverwonding; de achterste marge van de humerus kan intact zijn of een driehoekig bot laten zien dat is avulsed door het achterste tibiofibulaire ligament.
