cardiotoxiciteit
Invoering
introductie Yeh, hoogleraar cardiologie aan het MD Anderson Cancer Center van de Universiteit van Texas, rapporteerde op 29 juni dat behandeling van kanker, inclusief de meest gebruikte chemotherapeutica en de nieuwste biologische en gerichte therapieën, schade aan het hart van de patiënt kan veroorzaken. Het leidt zelfs tot de dood van de patiënt. Voor de cardiotoxiciteit van geneesmiddelen tegen kanker hebben veel artsen echter niet volledig gecontroleerd en geen overeenkomstige preventieve maatregelen genomen. Deze grootschalige studie onder leiding van Yeh geeft een overzicht van de 30-jarige ervaring van het MD Anderson Cancer Center en een aantal recente onderzoeken naar cardiotoxiciteit van geneesmiddelen tegen kanker, waarin de hartcomplicaties van antikankertherapie en de preventie en behandeling ervan worden beschreven. Yeh zei dat de bevindingen belangrijk zijn omdat artsen en patiënten misschien niet begrijpen welke cardiotoxiciteit wordt geproduceerd door behandelingen tegen kanker, en veel van hen zijn te voorkomen. Hij zei dat cardiotoxiciteit in feite schadelijker is voor veel kankerpatiënten dan kanker. In de studie hebben de onderzoekers 29 geneesmiddelen tegen kanker beoordeeld en vastgesteld dat alle soorten geneesmiddelen tegen kanker waarschijnlijk zonder uitzondering cardiotoxiciteit veroorzaken. Het hart lijkt bijzonder gevoelig te zijn voor de toxiciteit van geneesmiddelen tegen kanker.
Pathogeen
Oorzaak van de ziekte
Over het algemeen is cardiotoxiciteit het gevaarlijkst voor oudere patiënten en patiënten met andere ziekten (zoals diabetes, hoge bloeddruk, enz.) Of die met eerdere hartziekten. Alle levende patiënten kunnen echter cardiotoxische effecten van geneesmiddelen tegen kanker hebben Cardiotoxiciteit kan optreden tijdens de behandeling van de ziekte, of kan enkele maanden of zelfs jaren na de behandeling optreden.
Onderzoeken
inspectie
Gerelateerde inspectie
Dynamisch elektrocardiogram (holterbewaking)
Cardiale toxiciteit van geneesmiddelen tegen kanker kan voorkomen bij overlevende patiënten Cardiotoxiciteit kan optreden tijdens de behandeling of in de maanden of zelfs jaren na de behandeling.
Elektrocardiogram: in elke hartcyclus wordt het hart opgewonden door de pacemaker, de atria en de ventrikel. Met de veranderingen in bio-elektriciteit worden verschillende vormen van potentiële veranderingspatronen (ECG) via de elektrocardiograaf uit het lichaamsoppervlak geëxtraheerd. Een elektrocardiogram is een objectieve indicator van het proces van hartprikkelbaarheid, overdracht en herstel. Elektrocardiogram is de vroegste, meest gebruikte en meest basale diagnostische methode voor de diagnose van coronaire hartziekten.
Holter: Het is een methode die continu ECG-wijzigingen in de actieve en stille toestand registreert en compileert. Ook bekend als Holter monitoring.
Diagnose
Differentiële diagnose
Bacteriële endocarditis: een acute of veel voorkomende subacute ziekte die een septische groeitrombus in de klep en endocardiale wand vormt, die zich vervolgens ontwikkelt tot een voorbijgaande of persistente bacteremie. Trombose beïnvloedt vaak de aortaklep, de aortaklep van een dier kan bijvoorbeeld worden beschadigd door een stenose van de accessoire-aorta. De pees gevormd op de flap is fragiel en heeft de neiging een embolus te vormen. Schade kan de structuur en functie van de klep veranderen, wat kan leiden tot reflux en / of stenose van het hart, wat uiteindelijk kan leiden tot symptomen van congestief hartfalen. Er is gemeld dat de ziekte een stijgende trend heeft bij middelgrote en grote reuen die ouder zijn dan 4 jaar oud.
Concentrische virusinfectie: komt vaak voor bij virale myocarditis, verwijst naar de menselijke infectie met een hart-tot-hart-virus en veroorzaakt niet-specifieke interstitiële ontsteking van het myocardium. Het kan gelokaliseerd of diffuus zijn; het verloop van de ziekte kan acuut, subacuut of chronisch zijn. De meeste patiënten met acute virale myocarditis kunnen terugkeren naar normaal, met weinig plotselinge sterfgevallen, en sommige chronisch ontwikkelde virale myocarditis kan evolueren naar cardiomyopathie. Sommige patiënten hebben gevolgen na de vorming van myocardlittekens: een zekere mate van hartvergroting, hartdisfunctie, aritmie of aanhoudend abnormaal ECG.
Symptomen van systemische infectie: Het is te wijten aan de interactie tussen het lichaam en de ziekteverwekker. Omdat de immuunfunctie van het lichaam zwak is, kan de ziekteverwekker niet worden gelokaliseerd, zodat de ziekteverwekker en zijn toxine zich verspreiden naar het omliggende gebied, en de lymfevaten of directe invasie van de bloedbaan veroorzaakt systemische infectie. Pus- of lichaamsvloeistoffen moeten worden verkregen van alle geïnfecteerde locaties, inclusief geïnfecteerde lichaamsholten, gewrichtsruimtes, zachte weefsels en zieke huid voor gramkleuring en cultuur. Bloedkweek moet aërobe en anaërobe culturen omvatten Bloedkweek moet twee keer per dag worden uitgevoerd met tussenpozen van één uur Bloed moet op elk moment van verschillende plaatsen worden genomen. Twee bloedkweken zijn voldoende voor de initiële diagnose van bacteriëmie, maar negatieve kleuring of kweekresultaten kunnen bacteriëmie niet uitsluiten, vooral bij patiënten die eerder antibiotica hebben gekregen, en kunnen bacteriëmie niet uitsluiten. Dit monster van ten minste 2 bloedkweken moet worden genomen van een goed voorbereide veneuze incisieplaats. Bovendien kunnen specimens van sputum, katheterinbrengplaatsen en wonden worden gekweekt.
Pericardvernauwing: chronische constrictieve pericarditis wordt meestal veroorzaakt door tuberculeuze pericarditis. Acute suppuratieve pericarditis is ongeveer 10% van de langdurige niet-genezen, anderen kunnen worden veroorzaakt door reuma, trauma, mediastinale radiotherapie, enz., Die een zeer klein aantal vertegenwoordigen. De meest voorkomende oorzaak van ontsteking in China is tuberculose en suppuratieve infectie gevolgd door schimmel- of virale infectie. Röntgenonderzoek: de grootte van de hartschaduw is normaal of iets groter, de hartvergroting kan te wijten zijn aan pericardiale verdikking of pericardiale effusie, de normale boog van het linker- en rechterhart verdwijnt, het is plat en stijf, het hart klopt verzwakt en de superieure vena cava is duidelijk verbreed. Sommige patiënten hebben verkalkte eischalen in het pericardium en bovendien is de atriale vergroting zichtbaar.
